Çocukluğumdan aklımda kalan birkaç oyundan biri

Neden çelik diyorduk bilmiyorum.

Sanırım bir yerimize geldiğinde duyduğumuz acıdan olsa gerek.

Kim öğretmişti neden oynardık

Zevki neydi

Kazanana ne veriyorlardı.

Alt tarafı uzunca bir sopa ile kısaca bir sopaya vurma oyunu idi.

Oyun kısaca iki taşın üstüne yatay koyduğumuz kısa sopayı

Hatta sopa bile denmez dal parçasını

Büyük sopa ile havalandırarak vurmak ve olabildiğince uzağa atmak

Oyun tamamı ile bundan ibaret idi.

Gerisi teferruat

Bursa da kuralları sayı hesaplamasını farklı uygulardık

Yalova’ya gittiğimizde farklı

Eskişehir de ise biraz daha farklı idi.

Ama temel kural kısa sopayı havalandır ve vur.

Çok basit gibi görünen bu oyunda bile

Takım olabilmek vardı,

Paylaşmak birlikte hareket edebilmek vardı.

Sevgi vardı dostluk vardı.

Ne çelik ne de çomak önemli değildi

Günümüzde ise çocukar kendileri için hazırlanmış

Paylaşımı olmayan

İletişimi olmayan bilgisayar oyunlarındalar.

Şimdi bunu oğlum okusa hemen itiraz eder.

Ama baba biz orada da başkaları ile iletişim kuruyoruz diye.

Arkadaşının kokusunu duymadan

Terlemeden hangi oyun çocuk oyunudur.

Her oyunun sonunda koşarak gittiğimiz bakkaldan

Gazoz içmenin zevkini o camlı daktiloda nasıl yakalayabilirler ki

Biz gazoz kapağına bile oyun oynardık…

Nuri Alço gazoza hap atana kadar….

11/06/2011