Deniz ufkunda bir kara parçası belirdiğinde Shunkan, yüreğinden bir şeylerin kopup gittiğini hissetti. Kikaigashima. Bu ada, kökleri olmayanların köklendirilmek üzere terk edildiği bir yerdi. Shunkan, Heike rejimini devirmek için kurulan komplonun suçlularından biri olarak burada cezalandırılmıştı, derin bir yalnızlığa mahkûm edilmişti. Ruhaniyetle dolu bir ömrün zirvesinde, bir Budist rahip için belki de en ağır ceza buydu: Sessizlik ve unutuluş.
Ada’ya yaklaştıkça dalgalar daha da hırcınlaştı, rüzgâr denizi şiddetle kamçılıyor, Shunkan’ın ruhundaki fırtınaları yansıtıyordu. Nihayet, tekne sığ sulara ulaşıp durdu. Görevliler onu hiçbir şey söylemeden kıyıya itti. Toprağa ilk adım attığında Shunkan, ayağının altındaki kumun serinliğini hissetti ve orada olduğunu kabul etti. Burası artık onun hapishanesiydi.
Yalnızlıkla Tanışma
Ada, Shunkan’a hem yaşayan hem de ölmüş gibiydi. Küçük bir ada olmasına rağmen ıssızlık sırf boyutuyla değil, ışığın ve sesin eksikliğiyle hissediliyordu. Ağaçların arasından esen rüzgâr hışırdayan yapraklarla dostane bir sohbet etmiyordu. Aksine, ada sürgünlerinin acı dolu hışırtılarını çıkarıyor gibi bir hâli vardı.
Shunkan, ellerindeki iplerle bir barınak yapmaya koyuldu. Ancak her düzgün çalışmanın ardından bir terslik olur, yaptığı barınağını çökmüş ya da rüzgârın alaycı bir esintisiyle devrilmiş bulurdu. Bu yetersizlik hissi, onun Budist rahip olarak kendine olan güvenini sarsmaya başlamıştı. Bedeni adeta bu düzene ait değildi. Her yeri yaralarla doldu; her şey yabancıydı. Oysa manastırında bedenin bir şeytan kapanı olduğunu ve özünün ötesine geçilmesi gerektiğini öğrenmişti. Ama burada, beden varlığının ilk çıplak gerçeği olarak karşısına çıkmıştı.
Dunning-Kruger Etkisi ve Shunkan’ın Yanıltıcı Özgüveni
Shunkan bu süreçte, düzensiz bilgeliğin ve kıt deneyimin çoğu zaman yanıltıcı bir özgüvenle dolup taştığını fark etti. Bu durum, psikolojide Dunning-Kruger etkisi olarak bilinen bir kavramla uyumluydu. Dunning-Kruger etkisi, yeterli bilgiye ya da beceriye sahip olmayan kişilerin, bu eksikliklerinin farkında olmadıkları için kendilerini aşırı derecede yeterli gördükleri bir yanılsamaya atıfta bulunur. Shunkan’ın adaya ayak bastığı ilk günlerdeki özgüveni tam da bu durumu örnekliyordu.
Ada hayatının basitliği karşısında bir Budist rahip olarak sahip olduğu bilgeliğin yeterli olacağını düşünmüştü. Ancak gerçekler bu özgüveni hızla yıktı. Barınak yapma konusundaki başarısızlıkları, yiyecek bulma zorluğu ve fiziksel varlığını sürdürebilme mücadelesi, onun bu durumdaki bilgisizliğini gözler önüne serdi. İlk başta basit bir yapı gibi görülen sürgün hayatı, derin ve karmaşık bir savaşa dönüştü.
Shunkan, bilgeliğin sadece manastırın sessizliğinde edinilen bir meziyet olmadığını, hayatın zorluklarıyla yüzleşerek derinleştirilmesi gereken bir deneyim olduğunu fark etti. Dunning-Kruger etkisi, onun bu düzensiz bilgeliğini açığa çıkarmış ve sınırlarını kabul etmeye zorlamıştı. Bu farkındalık, Shunkan’ın içsel dönüşümünün başlangıcı oldu.
Sınırsız Bir Yalnızlık
Günler geceye, geceler sessiz bir çöl gibi sabahlara kavuşuyordu. Shunkan’ın zihni, kendi içinde bir mahkeme kurmuş gibiydi. Kendine sorular soruyor, cevaplarını bulamıyor, şüphelerle doluyordu. “Neden buradayım? Kime hizmet ettim? Budist öğretileriyle bu dünyevî komploları nasıl bağdaştı?” Bu sorular, çoğu zaman çırpınan dalgaların sesiyle kayboluyordu.
Ada, söyleşilecek bir yoldaşını sunmuyordu. Shunkan, kayalık bir yamaca çıkıp denizi seyretmeye başladı. Gökyüzü ile denizin arasında, kendini sözün çaresiz kaldığı bir hâlde buluyordu. Geçmişinden koparılmış bir rahip, bir manastırın sözlerle dolu sıcak koridorlarından uzaklaşmıştı. Şimdi sessizlik, onun yeni çırpınış alanıydı.
Doğanın Dersleri
Kikaigashima’da doğa, Shunkan’a öğretmenlik yapmaya başladı. Deniz kabuklarını toplayarak, adanın çözülmez gibi görülen bilmecelerini anlamaya koyuldu. Deniz yosunlarından yemek yapmayı öğrendi, elleriyle taşları oyarak basit kaplar ve su toplamak için oluklar yaptı. Ancak bu fiziksel çalışma sadece bedensel değil, ruhsal bir inşa çabasıydı.
Bir gece, Shunkan bir ateş yaktı. Dans eden alevlerin kıvılcımları, gökyüzünde kaybolmadan önce birer yıldız gibi yanıp sönüyordu. O an, Shunkan kendini bu çözülmez sessizliğin bir parçası olarak hissetti. Ateş, çaresiz insanın gökyüzüne ulaşmak için tutuşturduğu bir umuttu belki, ama o geceden sonra Shunkan için başka bir anlam kazandı: Geçici bir şeyin içindeki kalıcılığı görmek.
Bedenle Barışma
Sürgün hayatında Shunkan, bir Budist rahip olarak uzun yıllardır ihmal ettiği bir gerçekle yüzleşti: Beden. Manastırındaki hayatında fiziksel varlığını bir engel, bir hapishane olarak görmüştü. Ancak Kikaigashima, bedenin kırılgan ama bir o kadar da dirençli olduğunu gösterdi.
Yarasını yosunlarla sardı, dikenleri çıplak elleriyle temizledi. Bedenine dikkat ettikçe, ona karşı duyduğu yabancılık ve öfke azaldı. Beden, ruhun sadece bir taşıyıcısı değil, aynı zamanda öğretmeniydi. Acıları ve yorgunlukları, Shunkan’a dünyanın geçiciliğini öğreten birer metot olmuştu.
Zihinsel Ayanlanma
Sürgün, Shunkan’ın zihnindeki kaosu dindirmeye başladı. Artık geçmişin suçlarına takılmıyor, geleceğin belirsizliklerini düşünmüyordu. Her sabah bir meditasyon seansına dönüşüyor, gökyüzünü seyrederek nefes alıyor ve kendi varlığını evrenle bir hissediyordu.
Bu yalıtılmışlıkta Shunkan, karmaşık bir gerçeğin farkına vardı: Yaşam, acılarıyla bir bütündü. Kaçmak değil, onu kabul etmek özgürleşiyordu. Sessizlik, ona evrenin asıl sesini duyması için bir alan bırakmıştı.
Sürgünün Sonu
Yılların geçtiğini Shunkan ancak sakalları beyazlayıp, omuzlarındaki ağırlığı hissederek anlayabilirdi. Bir sabah, ufukta bir gemi belirdi. Shunkan’ın kalbi hızlıca çarptı; ama bu çarpıntı, mutluluk değil, bir tereddüt doluydu. Bu adanın yalıtılmış sessizliğinden çıkmak, yeniden dünyevî karmaşanın parçası olmak demekti.
Shunkan, gemiye bindirildi ve geri döndü. Ancak bu dönen Shunkan, sürgün öncesindeki adam değildi. Beden ve ruhuyla barışmış, yalnızlığın öğrettiklerini özümsemiş biriydi.