Kurşun Kuledeki Karaltı

Evvel zaman içinde, çok da uzak olmayan bir zamanda, gökyüzü hep gri olan Kararmanya diye bir yer vardı. İnsanlar burada gölgelerden korkar, ses etmeden yaşardı.

Diyarda dev bir fabrikanın ortasında yükselen bir kule vardı: Kurşun Kule. Bu kulenin tepesinde tuhaf biri yaşardı—gri paltolu, gözlerinden duman çıkan bir yaratık: Zankel von Karakaz.
Görevi basitti ama karanlıktı—kimsenin yeni fikir üretmesine izin vermezdi.

Biri ağzını açıp “Ya şöyle yapsak?” dediği anda, Zankel’in gri sisi o fikri boğardı:
“İcat çıkarma. İşin buydu, işin bu!”

Ama bir gün, fabrikanın kazanından çıkan minik bir çocuk—Renkli Pabuçlu Tiko—eski bir hayal çizimini buldu. Ona göre, bu çizimle fabrika çok daha iyi çalışabilirdi.

Zankel buna engel olmaya çalıştı. Ama Tiko’nun kırmızı ve mavi pabuçları, o gri sisi delip geçti. Tiko kuleye çıktı ve Zankel’in tam karşısında durup şunu dedi:
“Sen fikir öldüren bir gölgesin. Ama ben ışığın kendisiyim.”

Zankel yok oldu. Kurşun Kule renkli camlarla dolu bir yapıya dönüştü.
Ve o gri diyar, artık Hayalmanya adını aldı.

---

Kurşun Gölgenin Kalbi

Ama bu, her şeyin sonu değildi. Tiko, Zankel’in ardında bıraktığı gizemli bir sandıktan bir müzik sesi duydu. Merakı arttı—bu ses, Zankel’in kalbine mi aitti?

Bu sefer yalnız değildi. Yanında üç yol arkadaşı vardı:

• Lumi: Zankel’in eski dostu, bir gölge terzisi.
• Pipin: Tiko’nun ablası, bir hayal mühendisi.
• Zen: Zankel’in çocukken taşıdığı gerçek isim.

Birlikte Zankel’in geçmişine bir yolculuk yaptılar. Meğerse o da bir zamanlar hayal kuran bir çocukmuş. Adı Zen’miş. Yıldızlara makine göndermek istermiş. Ama ailesi kaybolunca, dev megafon kafalı bir patron çıkagelmiş: Von Bleikopf.

Onun söylediği şey netti:
“Hayal kurmak ihanettir!”

Zen adını unutmuş, Zankel olmuş. Lumi ona gri bir palto dikmiş. Kalbi ise kurşunla kaplanmış.

Ama Tiko ve arkadaşları geçmişin içine inip o kurşun kalbi açmayı başardılar.
Ve içinden yeniden Zen çıktı.

---

Gölgelerin Dönüşü

Tam her şey yoluna girmişken, Von Bleikopf devasa bir gölge balonuyla geri döndü.
Sesiyle tüm rüyaları bastırmaya çalıştı:
“Hayal kuran iş yapmaz!”

Ama Tiko, Pipin, Lumi ve Zen durmadı.
Renk Ordusu’nu kurdular.
Silahları neydi mi?
Ses, renk, kelime ve ışık.

Yankı makineleriyle Von Bleikopf’un sesi bastırıldı.
Zen ilk kez korkmadan konuştu:
“Ben Zen’im. İçimdeki çocuğu affettim.”

Ve tüm Hayalmanya bir ağızdan haykırdı:
“Biz hayaliz. Biz varız. Biz çokuz.”

Von Bleikopf’un o dev megafon kafası çatırdayarak parçalandı.
İçinden sadece sessiz bir rüzgâr çıktı.

---

Sonsöz

Hayalmanya artık ışıkla kurulan bir ülke.
Kurşun Kule yıkıldı.
Yerine hayallerden örülmüş bir kütüphane yapıldı.

Ama en güzeli şu:
Masallar bitmedi.

Çünkü her çocuk, her hayal, her fikir…
Yeni bir masalın başlangıcı olabilir.

Masal masal matitas,
Gölgeden doğar umut ışıltas,
Renkli bir fikir her şeyi değiştirir,
Ve sen de yazarsan…
Masal sensin artık, unutma.